موسسه فرهنگی، هنری و پژوهشی صبا

مؤسسه فرهنگی- هنری و پژوهشی صبا به عنوان بازوی تجسمی فرهنگستان هنر در سال 1381 با هدف ایجاد مرکزی برای ارائه آثار هنرمندان ایران در قالب دوسالانه ‏ها و جشنواره های «ملی»، «بین المللی» و «جهان اسلام» گشایش یافت. این مؤسسه با توسعه فضای نمایشگاهی و گسترش دامنه فعالیت‏های خود موفق به جبران یک خلأ بزرگ در فضای هنری کشور شد و بهصورت مجموعهای متمرکز، میزبانی بزرگترین عرصه های هنری از مشارکت هنرمندان کشورمان در کنار هنرمندانی از سراسر جهان را از آن خود ساخت. این مجموعه از بدو تأسیس میزبان هنرهای سنتی، قومی و بومی استانی سراسر کشور، همچنین تمدنهای همجوار بوده است. بنای این مجموعه شامل دو بخش است که عمارت قدیمی آن (ساختمان اصلی) به منزله مدخل و ورودی مجموعه، از یادگارهای ارزشمند و منحصربه فرد معماری اواخر دوران قاجار و اوایل پهلوی اول (دهه دوم قرن حاضر) است. این عمارت، پیش از این در اختیار خاندان های متنفذی چون: دولتشاهی دیبا، ساعی و به نقلی قوام السلطنه و مدتی نیز محل سفارت ژاپن در تهران بوده است. ویژگی ممتاز این مجموعه برخورداری از هویت معماری این دوران و بازتاب سنتهای ایرانی در کنار کارکردهای نوین در معماری آغاز این قرن است. در این بخش، اتاق آیینه و نگارخانه لرزاده در طبقه اول، نگارخانه استاد فرشچیان در طبقه دوم و مجموعه حوضخانه و تالار الحاقی آن در زیر زمین قرار گرفتهاند که خود، معرف نفیسترین و ارزشمندترین آرایه ها و الگوهای معماری سنتی و کهن ایران است. قسمت دوم،که به عمارت قدیمی الحاق و انضمام یافته، بخش نمایشگاهی مجموعه است که در سه طبقه شامل نگارخانه ‏های خیال، خیال شرقی، آیینه، خیال نو (زیر زمین) و نگارخانه ملی ایران است.